Wij delen de stad met een groot aantal mensen dat van elders komt en die soms ‘geen papieren’ of geldige verblijfsdocumenten hebben. 

Velen onder hen gingen op de vlucht voor complexe, soms dramatische omstandigheden, op zoek naar veiligheid en een nieuwe horizon, in de hoop op een nieuwe toekomst.

Sommigen zijn pas aangekomen, anderen zijn hier al jaren. 
Sommigen hebben kinderen, anderen zijn zelf kinderen. 
Sommigen worden hier geboren, “zonder papieren”, vanaf het eerste uur.
Anderen zijn alleenstaande volwassenen, jong en oud. 
En sommigen zijn ziek, soms in een vergevorderd stadium.
Maar die werkelijkheid blijft vaak verborgen, verbloemd.

Het migratiebeleid en de toepassing daarvan leiden ertoe dat steeds meer mensen vast komen te zitten in de impasse van een daklozen-en zwerversbestaan. 

Een terugkeer naar het geboorteland is voor hen vaak geen optie. Ze zijn uitgeput door jaren van ontworteling en het enige perspectief dat zij nog hebben, is een bestaan in onzichtbaarheid.

Toch lopen we elkaar elke dag tegen het lijf. We ademen dezelfde lucht in en geven samen gestalte aan geschiedenis van onze stad, van onze samenleving, van de mensheid. We zijn samen, hier en nu.

Uitgaand van deze vaststellingen hebben Samusocial (als organisatie die maatschappelijke noodhulp verstrekt aan mensen zonder oplossing om te wonen), CIRÉ (Coordination et Initiatives pour Réfugiés et Étrangers), l’Ilot, Dokters van de Wereld en Brussels Platform Armoede besloten hun krachten te bundelen in een campagne.  

Om een getuigenis te brengen over de precaire realiteit van mensen begeleid door Samusocial die fotograaf Cédric Gerbehaye en auteur Caroline Lamarche ons graag willen laten ontmoeten.

Maar ook om oplossingen voor te stellen als antwoord op de operationele patstelling die bestaat in de opvang en de begeleiding van daklozen en mensen zonder papieren. 

De mensen op het terrein komen met zeer pragmatische en uitvoerbare maatregelen. Om de horizon vrij te maken en het leven van deze mensen, vooral de kwetsbaren onder hen te verbeteren.

Want in onze dagelijkse werking kunnen wij niet om één vaststelling heen: geen enkele maatregel kan ‘dakloosheid’ oplossen als we niet eerst humane en duurzame oplossingen vinden voor het probleem van mensen zonder papieren. 

Het moet mogelijk zijn om deze mensen waardering te geven, te helpen en te beschermen. 

Dat is een kwestie van gezond verstand, van rechten en van waardigheid. Die van hen en die van ons.