De vaststellingen
is vrijwel 70 % van de Brusselse daklozen die in de centra van Samusocial verblijven “sans papiers”, ze hebben dus geen geldige verblijfsdocumenten. Mannen, vrouwen en kinderen. Jongeren en bejaarden. Mensen die internationale bescherming vragen en die in weerwil van hun recht op opvang op straat worden gezet of van wie de asielaanvraag is afgewezen, werknemers die niet terechtkunnen op de wettelijke arbeidsmarkt, LGBTQIA+ personen die geen plaats vinden om te wonen en zo terechtkomen in de noodopvang, vrouwen die het slachtoffer zijn van intrafamiliaal geweld en hun huis zijn ontvlucht…
neemt het aantal vrouwen in Brussel dat dakloos of slechtbehuisd is nog steeds toe. Zij maken ongeveer 20 % van de daklozenpopulatie uit. Velen van hen bevinden zich in een irreguliere situatie, onder wie vrouwen die hun verblijfsrecht hebben verloren omdat ze een gewelddadige partner hebben verlaten. In verblijfscentra en voorzieningen voor noodopvang verklaart één op de twee vrouwelijke bewoners het slachtoffer te zijn van huiselijk en/of intrafamiliaal geweld. Zij zouden terecht moeten kunnen in een gespecialiseerd opvangcentrum.
zijn bejaarden die al jaren in onze straten leven en van wie we weten dat ze nooit naar hun land van herkomst zullen terugkeren, gedoemd om oud te worden en soms te sterven als dakloze, terwijl ze eigenlijk een opvang moeten krijgen waar ze een rustig en waardig levenseinde tegemoet kunnen zien.
worden Europese en niet-Europese staatsburgers die – soms in gezinsverband – al tientallen jaren in België verblijven, niet zelden met ernstige medische problemen, plots “onregelmatig op het grondgebied” en verliezen ze al hun rechten als ze hun woning kwijtraken en daarmee ook hun officieel adres, dat nodig is om ingeschreven te blijven in het bevolkingsregister. Ze kunnen dan nergens meer terecht voor de juiste geneeskundige zorgen en kunnen niet terugvallen op een steunnetwerk in hun land van herkomst.
zorgt het migratiebeleid, en dan vooral de regels voor de toekenning van een verblijfsvergunning in België ervoor dat steeds meer mensen in een uitzichtloos daklozenbestaan terechtkomen. Velen onder hen zijn kwetsbaar. Het zijn vaak mensen die al lang in ons land wonen en die gevangen zitten tussen de onmogelijkheid van een legaal verblijf hier en de onmogelijke situatie in hun land van herkomst.
De campagne
Uitgaand van deze vaststellingen hebben Samusocial (als organisatie die maatschappelijke noodhulp verstrekt aan mensen zonder oplossing om te wonen), CIRÉ (Coordination et Initiatives pour Réfugiés et Étrangers), l’Ilot, Dokters van de Wereld en Brussels Platform Armoede besloten om hun krachten te bundelen in een campagne.
Om een getuigenis te brengen over de precaire realiteit van mensen begeleid door Samusocial die fotograaf Cédric Gerbehaye en auteur Caroline Lamarche ons graag willen laten ontmoeten.
Het is ook de bedoeling om een stand van zaken op te maken en concrete aanbevelingen te doen voor het beleid over vier prioritaire punten: toegang tot werk, toegang tot de gezondheidszorg, het chronisch zwerversbestaan en het genderaspect. Het is onze prioriteit om oplossingen te vinden voor de operationele impasses die vandaag bestaan bij de opvang en de begeleiding van daklozen en mensen zonder papieren.
Onze dagelijkse werking herinnert ons voortdurend aan deze onontkoombare vaststelling: geen enkele maatregel kan ‘dakloosheid’ oplossen als we niet eerst humane en duurzame oplossingen vinden voor het probleem van mensen zonder papieren.
